ناصر ایمانی: باید مسئولیت امضای برجام را پذیرفت، صرف نظر از قضاوت در مورد درستی آن و دفاع از پرونده مبهم روابط ایران و روسیه نخواهیم کرد، اما…

علیرضا نجمی: در روزهای اخیر، همایشی تحت عنوان «محاکمه ظریف و روحانی» برگزار گردید؛ تجمعی که هرچند برآورد حضار آنچنان چشمگیر نبود، اما بازتاب‌های رسانه‌ای و سیاسی وسیعی داشت. در حالی که اکنون بیش از چهار سال از پایان ریاست‌جمهوری حسن روحانی می‌گذرد، همچنان گروهی از جریانات سیاسی به نقد و اتهام علیه او و محمدجواد ظریف ادامه می‌دهند. پرسش اساسی که باید مطرح شود این است که چرا این هجمه‌ها وجود دارد و چه زمانی قرار است فضای سیاسی کشور از تصفیه‌حساب‌های جناحی فاصله بگیرد.

آیا تکرار این نوع رفتارها در وضعیت کنونی، که کشور با چالش‌های اقتصادی پیچیده، فشارهای بین‌المللی و نیاز فوری به وحدت ملی مواجه است، به‌عنوان کارشکنی در مسیر دولت مستقر تلقی نمی‌شود؟ با توجه به اینکه بسیاری بر اهمیت عبور از مجادلات گذشته و تمرکز بر حل مشکلات مردم تأکید دارند، بازتولید چنین تجمعات و شعارهایی بیشتر از آنکه به روشن‌سازی یا پاسخگویی منجر شود، بوی استفاده ابزاری از پرونده‌های گذشته را تقویت می‌کند. گویی رقابت‌های سیاسی هنوز تحت تأثیر گذشته باقی مانده و «محاکمه» بهانه‌ای نو برای جدال‌های کهنه شده است.

در این راستا صحت نقل قول ناصر ایمانی، فعال سیاسی اصولگرا، مورد بررسی قرار گرفت؛ او در خصوص این اتهام‌زنی‌ها اظهار داشت: به نظر من شما موضوع را به طور صحیح نمی‌بینید. واقعیت این است که کشور به خاطر برخی تصمیمات اتخاذ شده در دوران آقای روحانی و آقای ظریف، امروز با چالش‌های جدی مواجه است.

او ادامه داد: هدف من صحبت درباره برجام نیست، بلکه موضوع اصلی من مسئله «اسنپ‌بک» است. اسنپ‌بک یک موضوع بسیار حیاتی برای کشور بود و همان‌طور که مشخص است، حتی جریانات سیاسی حامی آقای روحانی و ظریف نیز در ماه‌های اخیر نسبت به آن اظهارنظر کرده‌اند. به هر حال، اسنپ‌بک به مرحله اجرا درآمد؛ اجرای آن به‌طور مستقیم متوجه آقای روحانی و ظریف نیست، اما مسئولیت امضای آن بر عهده آن‌هاست.

هر فردی که سندی را امضا کرده باید مسئولیت آن را به عهده بگیرد

او افزود: کشور از این موضوع آسیب‌های جدی را متحمل شده و مردم ایران به دلیل عواقب اجرای اسنپ‌بک آسیب‌پذیر شدند. من این‌گونه فکر می‌کنم که اگر چنین خسارتی در زمانی دیگر به وجود می‌آمد، اعتراضات متعددتری علیه افرادی که این توافق‌نامه را امضا کردند بروز می‌کرد. به‌هر حال، هرکسی که سندی را امضا کرده باید پاسخ‌گو باشد. با این حال، متأسفانه نه‌تنها در این زمینه شاهد پذیرش مسئولیت نیستیم، بلکه نوعی «فرار به جلو» از سوی آن‌ها وجود دارد.

ایمانی تحت تأکید قرار داد: حتی اگر سکوت می‌کردند، وضعیت بهتری بود. نمی‌گویم آن‌ها باید عذرخواهی کنند، اما سکوت در این شرایط به مراتب شایسته‌تر از موضع‌گیری‌های فعلی‌شان بود. وقتی در چنین مواقع حساسی، افرادی بر خلاف منافع ملی کشور مثلاً علیه کشوری مانند روسیه اظهار نظر می‌کنند، این اقدام با منافع ملی در تضاد است و به طور طبیعی باید با واکنش‌های منفی مواجه شود.

او تأکید کرد: برای درک عمیق‌تر موضوع، تصور کنید توافق برجام را نه آقای ظریف، بلکه آقای جلیلی امضا کرده بود. در این صورت، جریان سیاسی حامی آقای روحانی و ظریف چه واکنشی نشان می‌دادند؟ مسلماً واکنش‌ها بسیار تندتر از امروز بود. این مثال نشان می‌دهد که برخی رفتارها با نگاهی صرفاً جناحی دنبال می‌شود نه به‌طور ملی.

او ادامه داد: افرادی که توافق را امضا کردند باید به‌طور صادقانه بیان کنند که مسئولیت آن با ماست، چه درست باشسته و چه نادرست. اما ادعای اینکه هیچ مسئولیتی ندارند و به دیگر کشورها تقصیر را نسبت می‌دهند، نوعی رفتار غیرمسئولانه و ناپسند در عرصه سیاست به شمار می‌آید.

ایمانی تأکید کرد: برای درک بی‌طرفانه‌تر ماجرا، باید جای افراد را تغییر دهیم. فرض کنید در زمان آقای احمدی‌نژاد یا آقای رئیسی توافقی مشابه برجام امضا می‌شد و امضاکننده آن مثلاً آقای جلیلی یا مرحوم امیرعبداللهیان بود. آن زمان، رسانه‌ها و حامیان آقای روحانی و ظریف چه واکنشی نشان می‌دادند؟

وی خاطرنشان ساخت: متأسفانه هرگاه انتقاداتی نسبت به آقای ظریف یا آقای روحانی بیان می‌شود، بلافاصله عده‌ای از این دو نفر دفاع کرده و می‌گویند که انسجام ملی در خطر است. اما هیچکس نمی‌پرسد که چرا سخنان و رفتارهای همین آقایان در شرایط حساس امروز کشور، انسجام ملی را به خطر نمی‌اندازد.