پرواز بمب‌افکن بدون سرنشین / آغاز دورانی نو در آسمان جنگ‌ها

امیرمسعود عابدین: در سال‌های اخیر، تنش‌های نظامی بین چین و کشورهای غربی از سطح دریاها و پایگاه‌های ساحلی فراتر رفته و اکنون در آسمان‌های وسیع اقیانوس آرام به رقابت ادامه می‌دهد. پیشرفت در تولید پهپادهای دوربرد و پنهانکار، به تازگی به یکی از محورها و زمینه‌های اصلی این رقابت تبدیل شده است؛ جایی که پنهان‌کاری، برد بلند و دقت در حمله، اصول اساسی بقای تجهیزات نظامی محسوب می‌شوند.

در این راستا، چین با معرفی و سپس انجام موفقیت‌آمیز پرواز پهپاد بمب‌افکن CH-۷ نشان داد که تمایل دارد در این عرصه به جدی‌تری حرف‌ها بپردازد.

پرواز نخست CH-۷؛ نشانه‌ای واضح برای قدرت‌های منطقه‌ای

تصاویر منتشرشده در تاریخ دوازدهم نوامبر، تأیید کردند که CH-۷ پس از سال‌ها حدس و گمان، وارد مرحله‌ آزمایش پرواز شده است. این پهپاد برای اولین بار در نمایشگاه هوایی ژوهای ۲۰۲۴ به نمایش درآمد، جایی که در حال انجام آزمایش‌های ابتدایی بر روی باند دیده شد.

با طراحی بال پرنده (Flying Wing)، CH-۷ به طور قابل‌ملاحظه‌ای شبیه به نمونه‌های پیشرفته‌ آمریکایی است و مأموریت اصلی‌اش نفوذ به عمق حریم هوایی دشمن و انجام عملیات حساس با بمب‌های هدایت‌شونده را نشان می‌دهد.

طراحی این پهپاد به یازدهمین موسسه تحقیقاتی CASC سپرده شده که به مدت سال‌ها در توسعه فناوری‌های نظامی و هوافضای چین نقش محوری داشته است.

چرا CH-۷ می‌تواند بازی را تغییر دهد؟

برد طولانی، پنهان‌کاری موثر و قابلیت حمل مهمات دقیق، CH-۷ را به سلاحی تبدیل کرده که می‌تواند اهدافی را در وسعت اقیانوس آرام غربی تهدید کند؛ از پایگاه‌های نظامی آمریکا و همپیمانانش در ژاپن و کره جنوبی تا تاسیسات نظامی در فیلیپین، گوام و حتی سنگاپور.

این پهپاد عملاً فاصله‌ چین را برای دستیابی به ظرفیت‌های استراتژیک بدون سرنشین کاهش می‌دهد و فشار قابل‌توجهی بر توان بازدارندگی بلوک غرب ایجاد می‌نماید.

رقابت در سایه: مقایسه با برنامه‌های مشابه جهانی

CH-۷ تنها پروژه قابل‌توجه چین در زمینه بمب‌افکن‌های بدون سرنشین پنهانکار نمی‌باشد. چین همچنین یک مدل بزرگ‌تر و سنگین‌تر از آن را معرفی کرده که ظاهری مشابه بمب‌افکن‌های استراتژیک کلاسیک دارد؛ با بال‌های با فاصله‌ای بیشتر از B-۲۱ Raider، نسل جدید بمب‌افکن‌های آمریکایی. این مدل سنگین‌تر تابستان گذشته در تصاویر ماهواره‌ای مشهود بود و در اکتبر نخستین پرواز خود را تجربه کرد.

جالب است که در حالیکه آمریکا B-۲۱ را با سرنشین طراحی کرده، چین به حدی از اعتماد به سیستم‌های اتوماتیک رسیده که عملیات بمباران راهبردی را به یک پهپاد واگذار کرده است. این تفاوت نشان‌دهنده پیشرفت چین در کاربرد هوش مصنوعی و سیستم‌های خودکار در عملیات بسیار حساس می‌باشد.

ابعاد و مأموریت CH-۷؛ کوچک‌تر از H-۶، ولی مدرن‌تر و جسورتر

CH-۷ دارای فاصله بال‌هایی برابر با ۲۶ متر است و کمی کوچکتر از بمب‌افکن سرنشین‌دار H-۶ (با طول ۳۳ متر) به حساب می‌آید. با این حال، عدم وجود کابین و تجهیزات مرتبط به خلبان، وزن کمتری را به آن می‌دهد که در نتیجه موجب افزایش برد، کاهش احتمال شناسایی و قدرت حمل مهمات قابل‌توجه می‌شود.

به همین دلیل، انتظار می‌رود که CH-۷ وظایفی مشابه H-۶ را به عهده گیرد، اما با تمرکز بیشتر بر روی عملیات‌های بسیار خطرناک و نزدیک‌تر به سیستم‌های دفاعی دشمن.

پیامدهای استراتژیک؛ رقیبی که فعلاً مشابهی ندارد

در حال حاضر، هیچ کشوری پهپادی با ترکیب برد بالا، پنهان‌کاری و قابلیت بمباران استراتژیک با ابعادی نزدیک به CH-۷ ندارد. این موضوع موجب می‌شود که چین بتواند در حوزه بمب‌افکن‌های بدون سرنشین دوربرد، یک مسیر مستقل را دنبال کند و شاید به استاندارد جدیدی در دکترین جنگ هوایی آینده بدل شود.

این پیشرفت ادامه‌دهنده روندی است که چین را به تنها تولیدکننده همزمان دو نوع جنگنده نسل پنجم مبدل کرده و به سمت توسعه جنگنده‌های نسل ششم هدایت می‌کند. به طور طبیعی، فناوری‌های مربوط به رادارهای پیشرفته، کامپوزیت‌های سبک و پوشش‌های پنهانکار باید به این برنامه‌ها نیز مربوط باشد.

منبع: militarywatchmagazine

۵۸۳۲۲