“`html
طبق اطلاعات منتشر شده از خبرگزاری صحت خبر، نخستین جلسه از سلسله گردهماییهای «یک نمایشنامه/ یک نمایشنامهنویس» با حضور محمد چرمشیر و با خوانش نمایشنامه «خواهر بزرگ خواهر کوچک» برگزار گردید.
براساس خبر ایسنا، در ابتدای این نشست که در شامگاه چهارشنبه ۳۱ اردیبهشت ماه در مجموعه تئاتر «لبخند» برگزار شد، اعلام شد که این جلسه به آتیلا پسیانی اختصاص دارد و برای او یک صندلی به یادگار در نظر گرفته شده است.
سپس محمد چرمشیر با بیان نکاتی درباره نگارش این نمایشنامه که دو سال پیش به پایان رسانده است، افزود: آخرین بار ۴۰ روز پیش از فوت آتیلا او را ملاقات کردم. این نمایشنامه را به خاطر او نوشته بودم و در همان دیدار برایش خواندم.
او اضافه کرد: آتیلا همیشه آرزو داشت نمایشی با بازی سیمین معتمدآریا و فاطمه نقوی برگزار کند، اما این امر هر بار به تعویق افتاد و حالا که او دیگر در میان ما نیست، این آرزو به فراموشی سپرده شده است.
چرمشیر که سابقه همکاری بیش از ۳۵ ساله با پسیانی دارد، یادآور شد: از سال ۶۸ هر نمایشی که نوشتم، برای آتیلا خواندم؛ چه نمایشهایی که او اجرا کرد و چه آنهایی که فرصت اجرایشان فراهم نشد. اجازه دهید امشب یک صندلی برای او کنار بگذاریم تا آتیلا در جمع ما حاضر باشد.
پس از خوانش نمایشنامه، یک جلسه پرسش و پاسخ با مخاطبان برگزار گردید.
عباس غفاری که نظارت بر جلسات نمایشنامهخوانی «یک نمایشنامه/ یک نمایشنامهنویس» را بهعهده دارد و تا به حال چند نمایشنامه از چرمشیر را به روی صحنه برده است، افزود: بیش از ۳۰ سال با آقای چرمشیر آشنا هستم. در آن زمان او هنوز آقای چرمشیر بود و ما به دنبالش میدویدیم و هنوز هم وقتی او را میبینم، حیرتزده میشوم. چه زیبا بود اگر این نمایشنامه را با بازی این دو هنرمند میدیدیم.
چرمشیر در پاسخ به سوالی درباره شناختش از جهان زنانه که در این نمایشنامه نمایان است، توضیح داد: دوران کودکی و نوجوانیام به دلیل داشتن سه خواهر، همواره در محاصره ادبیات زنانه بودهام.
او از تاریخ تولد شخصیتهای نمایشنامه، که دو خواهر هستند و تجارب تاریخی آنها، صحبت کرد و گفت: انجماد زبان در این نمایشنامه برای من بسیار قابل توجه است. خواهران در این نمایشنامه حتی به یادآوری خاطرات خود دچار مشکل هستند و به همین دلیل گفتگوهایشان درباره این خاطرات عمیق نیست. به همین خاطر، عدم تفاهم در یادآوری خاطرات، ارتباط میان آنها را محدود کرده است.
چرمشیر ادامه داد: نظری در روانشناسی مدرن وجود دارد که میگوید خاطرات را فراموش میکنیم و آنها را بازآفرینی میکنیم. به همین دلیل، این دو خواهر در نمایشنامه ما در یک روایت غیرموثق به سر میبرند و مشخص نیست کدام بخش از خاطراتشان واقعی است.
این نمایشنامهنویس در پاسخ به سیروس کهورینژاد، بازیگر و کارگردانی که در این نشست حضور داشت و تجربیات همکاری با پسیانی و چرمشیر را دارد، درباره نگرش آتیلا به این متن گفت: آتیلا به متن بسیار استعاری و معناگرا مینگریست. شاید برای اولین بار با چنین نگرشی آشنا میشدم، اما فرصت نشد که درباره نحوه اجرایش صحبتی کنیم. هیچ اطلاعی ندارم که نقطه شروع ذهن او برای اجرا چه بود. جزو معدود نمایشنامههای من بود که متن کامل آن را به او ارائه دادم در حالی که معمولاً نمایشنامهها را در طی تمرین تکمیل میکردیم.
چرمشیر در انتهای این نشست درباره ارتباط دوسویه بین نویسنده و مخاطب افزود: این بسیار عالی است که خواننده از نویسنده انتظاراتی داشته باشد، اما گاهی نیز نویسنده از خواننده چشمداشتهایی دارد و این انتظارات موضوعی دوطرفه است. نویسنده امیدوار است که خواننده نیز در این مسیر با او همگام شود. وقتی ما جوان بودیم و به تئاتر میرفتیم، میدانستیم که کار کدام هنرمند را مشاهده میکنیم و مقصد کجاست. اما متاسفانه امروزه تماشاگران در انتخاب خود بسیار سلیقهای عمل نمیکنند و گویا بهطور تصادفی و برای تفریح، نمایشی را برای تماشا انتخاب میکنند.
شایان ذکر است که طبق بیانیه برگزارکنندگان این جلسات، عواید فروش بلیتها صرف امور خیریه خواهد شد.
۵۷۵۷
“`