بر اساس گزارش خبرگزاری صحت خبر، در زیر سایه درختان انبوه آلبرتا در کانادا، یک گور جمعی حیرتانگیز از دایناسورها کشف شده است. در این مکان، هزاران دایناسور دفن شدهاند که به نظر میرسد همگی در نتیجه یک رویداد طبیعی به طور ناگهانی جان خود را از دست دادهاند.
تیم جدیدی از دیرینهشناسان به نقطهای به نام پایپاستون کریک سفر کردهاند که به عنوان «رودخانه مرگ» شناخته میشود، تا راز ۷۲ میلیون سالهای را فاش کنند: علت از بین رفتن این دایناسورها چه بوده است؟
تحقیقات برای مشخص شدن رویدادهای رخ داده در این مکان با ضربه خوردن پتکی آغاز شد. گروه حفاری به رهبری پروفسور امیلی بامفورت، لایه سنگی ضخیمتر را که این گورستان را پوشانده بود، بررسی کردند. او این محل را به نام «طلای دیرینه» معرفی کرد.
زمانی که تیم حفاری به صورت دقیقتری به برداشت لایههای خاک و سنگ پرداخت، به تدریج انبوهی از استخوانهای فسیل شده نمایان شد.
پروفسور بامفورت که سگش آستر او را زیر نظر دارد، توضیح میدهد: «این توده بزرگ استخوان که در اینجا دیده میشود، به احتمال زیاد استخوان لگن دایناسوری است.» وظیفه آستر، سگ او، مراقبت و به اطلاع رسانی درباره حضور احتمالی خرسها در منطقه حفاری است.
«و در اینجا نیز مجموعهای از استخوانهای بلند و باریک داریم. تمام اینها استخوانهای دنده هستند. و این یکی که در وضعیت خوبی باقی مانده، بخشی از استخوان انگشت پای دایناسور است. این یکی که در اینجا مشاهده میشود، هنوز توانستهایم تعیین کنیم چیستی آن را. اینها نمادی از رازهای پایپاستون کریک هستند.»
بیبیسی به پایپاستون کریک سفر کرد تا نگاهی عمیق به ابعاد این گورستان ماقبل تاریخ بیندازد و ببیند چگونه محققان سعی در پیوند بردن سرنخها و اجزای مختلف برای کشف رازهای پنهان دارند.
هزاران فسیل از این محل جمعآوری شده و پژوهشگران به طور مداوم به اکتشافات جدید میرسند.
توضیح تصویر، آستر، سگ پروفسور بامفورت که بر عهدهاش نگهبانی از منطقه است
تمام این استخوانها متعلق به دایناسوری به نام پاکیرینوسور است.
این موجودات که در دوران کرتاسه پسین زندگی میکردند، از خویشاوندان تریسراتوپس به شمار میروند. آنها تقریباً ۵ متر طول و دو تن وزن داشتند و جانورانی چهارتا به شمار میرفتند که دارای سرهای بزرگی با یک تکه استخوانی در بالای سر و سه شاخ بودند. از ویژگیهای بارز آنها برآمدگی قابل توجهی در ناحیه بینیشان محسوب میشد.
فصل حفاری تازه به آغاز خود نزدیک شده و تا پاییز ادامه خواهد یافت. فسیلهای موجود در عنوان زمین کوچکی که تیم تحقیقاتی روی آن فعالیت میکند، به طرز شگفت آوری فشرده شدهاند. پروفسور بامفورت تخمین میزند که در این منطقه حدود ۳۰۰ استخوان در هر متر مربع وجود داشته باشد.
تاکنون، گروه حفاری منطقهای به اندازه یک زمین تنیس را جستجو کردهاند، اما بستر استخوانها تا کیلومترها در دامنه تپه ادامه دارد.
او ادامه میدهد: «فشردگی این حجم از استخوان بسیار شگفتانگیز است.»
«ما فکر میکنیم که این یکی از بزرگترین بسترهای دیرینهشناسی در شمال آمریکا باشد.»
«بیش از نیمی از گونههای شناخته شده دایناسورها در جهان فقط مختص یک نمونه توصیف شدهاند، اما در اینجا ما هزاران نمونه از پاکیرینوسور داریم.»
توضیح تصویر، پایپاستون کریک هنوز رازهای زیادی را در دل خود حفظ کرده است
دیرینهشناسان بر این باورند که دایناسورها در گروههای بسیار بزرگ، صدها کیلومتر از نواحی جنوبی که محل زمستانگذرانیشان بوده، برای تابستان به سمت شمال مهاجرت میکردند.
این منطقه در مقایسه با زمان حاضر هوای گرمتری داشته و روکش گیاهی انبوهی در آن وجود داشته که غذای کافی برای دستههای بزرگ جانوران گیاهخوار فراهم میکرده است.
پروفسور بامفورت بیان میکند: «این یک جامعه یکپارچه از یک گونه مشخص از این جانوران در یک زمان معین و یک نمونه استثنایی است. تا به حال چنین رویدادی به عنوان کشفیات فسیلی مشاهده نشده است.
“`html
توضیح تصویر: همانطور که در این تصویر دیجیتالی مشاهده میشود، پاکیرینوسور دارای شاخی خاص مانند تکشاخ است.
جانوران غولپیکر، کلید کشف اسرار
این ناحیه در شمال غربی آلبرتا فقط ناحیه سکونت پاکیرینوسور نبوده، بلکه دایناسورهای بزرگتر دیگری نیز در این محل وجود داشتهاند که مطالعه آنها برای درک بهتر این اکوسیستم باستانی حیاتی است.
با دو ساعت رانندگی به ددفالهیلز خواهیم رسید. برای دسترسی به این ناحیه باید از میان جنگل های انبوه و جریانهای پرآب عبور کنیم و از تختهسنگهای سرشار از لغزش بگذریم.
در اینجا نیازی به حفاری نیست. استخوانهای بزرگ در کنار رودخانه، در اثر شسته شدن توسط آب رودخانه نمایان شدهاند و تنها کافی است آنها را جمعآوری کنیم.
استخوانی کامل به سرعت توجه ما را جلب میکند و قطعاتی از استخوان دندهها و دندانها نیز در گلولای اطراف به چشم میخورد.
توضیح تصویر: استخوان پنجه پای یافته شده در ددفال هیلز که سابقاً ادمونتوسور در آن زندگی میکرده است.
جکسون سویدر، دیرینهشناس، بهطور خاص به قطعهای که به نظر میرسد بخشی از جمجمه دایناسور باشد، علاقهمند است. او اظهار میکند: «اکثر اکتشافات این منطقه به دایناسور ادمونتوسور یا دایناسور منقاراردکی مربوط میشوند. اگر این استخوان جمجمه دایناسور باشد، ارتفاع این دایناسور تقریباً ۱۰ متر خواهد بود.»
ادمونتوسور، دایناسور گیاهخوار دیگری همچون پاکیرینوسور، در این جنگلها زندگی میکرده و یافتههای آن به دیرینهشناسان کمک میکند تا تصویر دقیقی از این سرزمین باستانی ایجاد کنند.
سویدر همچنین مدیر موزه دایناسورهای فیلیپ جی کوری واقع در نزدیکی گرند پریری در آلبرتا است، جایی که استخوانهای این دو دایناسور عظیم جمعآوری، تحلیل و بررسی میشوند. او اخیراً بر روی استخوان جمجمه پاکیرینوسور که حدود ۱.۵ متر طول دارد، کار میکند و نام آن را «بیگ سام» گذاشتهاند.
توضیح تصویر: جکسون سویدر در تلاش است تا نشانههایی از این دنیای باستانی بر روی استخوان جمجمه «بیگ سام» پیدا کند.
او به نقاطی که شاخها باید در بالای جمجمه قرار داشته باشند اشاره میکند، اما نشانی از شاخ میانی مشاهده نمیشود. او میافزاید: «تمام جمجمههای کامل در این ناحیه دارای برجستگی هستند، اما بهنظر میرسد این تکشاخ کوچک در این جمجمه وجود ندارد.»
طی سالها فعالیت در سایتهای اکتشافی، گروه محققان موزه موفق به جمعآوری حدود ۸٬۰۰۰ قطعه استخوان دایناسور شده است. تمامی سالن تحقیق مملو از فسیلهای متنوع استخوانهای پاکیرینوسور در اندازههای مختلف از جوان تا پیر است.
داشتن نمونههای مختلف از جانوران به محققان این امکان را میدهد تا در مورد زیستشناسی دایناسورها بیشتر آموخته و به سوالاتی درباره نحوه رشد و شکلگیری گلهها در گونههای مختلف دایناسور رسیدگی کنند. آنها همچنین میتوانند تفاوتهای موجود در یک گونه را بررسی کنند تا بفهمند چگونه یک پاکیرینوسور با دیگر دایناسورهای همگونهاش متفاوت است؛ مثلاً در مورد «بیگ سام» که شاخ میانی ندارد، تأمل میشود.
رویدادهای ویرانگر ناگهانی
توضیح تصویر: بهنظر میرسد گلههای عظیم این جانوران بر اثر یک فاجعه طبیعی از بین رفته باشند.
تمامی این تحقیقات دقیق و فراگیر در موزه و در دو محل حفاری و اکتشاف، به گروه پژوهش کمک میکند تا پاسخی برای یک سوال اساسی پیدا کنند: چگونه ممکن است این همه جانور بهطور ناگهانی و همزمان در پایپاستون کریک جان خود را از دست داده باشند؟
“““html
خود را از دست دادند؟
پروفسور بامفورت بیان میکند: «معتقدیم که این جمعیت بزرگ از جانوران به دلیل یک رویداد طبیعی در مسیر مهاجرت فصلیشان دچار فاجعه شدهاند و در حالی که ممکن است تمام جانوران گله از بین نرفتهاند، اما بخش عمدهای از آنها جان خود را از دست دادهاند.»
مدارک موجود نشان میدهد که این واقعه مصیبتبار به احتمال زیاد ناشی از یک سیل ناگهانی بوده است. شاید یک طوفان در کوههای بالادست به جاری شدن دستهجمعی آب منجر شده و ریشه درختان را بیرون کشیده و سنگها را از مکان خود جابهجا کرده است.
پروفسور بامفورت تأکید میکند که پاکیرینوسورها هیچ شانسی برای بقا نداشتند. این جانوان به سرعت حرکت نمیکردند و با توجه به وزنشان، شناگران ماهری هم به حساب نمیآمدند.
سنگهایی که در محل حفاری یافت شدهاند، آثار و نشانههایی از جریان سریع و قدرتمند آب دارند که همه چیز را در هم پیچیده است. به نظر میرسد این ویرانی به صورت موجی بر سنگها در طول زمان جاودانه شده باشد.
توضیح تصویر: نقوش موج را میتوان بر روی تختهسنگی که از کریک کشف شده است، مشاهده کرد.
اما این کابوس برای دایناسورها حالا به یک رؤیای پژوهشگران دیرینهشناسی تبدیل شده است.
پروفسور بامفورت میافزاید: «ما مطمئن هستیم هر بار که به این مکان بیاییم، ۱۰۰٪ استخوانهایی پیدا خواهیم کرد. هر سال به دادههای جدیدی درباره گونههای دایناسور دست پیدا میکنیم.»
«به همین خاطر است که ادامه تحقیق در این منطقه را در دستور کار داریم، چرا که هنوز به صورت فراوان مملو از کشفیات جدید است.»
زمانی که گروه تحقیقاتی وسایل خود را جمعآوری میکند تا فردا دوباره به اینجا برگردند، به خوبی از حجم کارهایی که در پیش دارند، آگاهند. آنها تنها خراشی کوچک بر سطح رازهایی که در این مکان نهفته است، ایجاد کردهاند و هنوز معماهای فراوانی منتظر کشف است.
توضیح تصویر: بر اساس این تصویر کامپیوتری، پیشبینی میشود که پیش از وقوع فاجعه، پاکیرینوسورها در حال مهاجرت بودهاند.
۲۲۷۲۲۷
“`